Dzień kobiet – recenzja filmu

Recenzja filmu: Dzień kobiet

dramat
Reżyseria: Maria Sadowska
Scenariusz: Katarzyna Terechowicz, Maria Sadowska
Premiera: 08.05.2012 (świat), 08.03.2013 (Polska)
Produkcja: Polska

„Dzień kobiet” to dzieło należące do prawie nieobecnego w polskiej kinematografii kina o tematyce społecznej. Tym właśnie oraz świetnie dobranymi aktorami i całkiem niezłą realizacją przyciąga on uwagę nie tylko widzów, ale i krytyków filmowych. Debiutująca w roli pełnometrażowej reżyserki Maria Sadowska wnikliwie, krytycznie oraz ze sporą dozą wrażliwości ukazała swoje spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość.

Inspiracją dla „Dnia kobiet” była historia Bożeny Łopackiej, która kilka lat temu wystąpiła z pozwem przeciwko sieci dyskontów „Biedronka”. Głównym zarzutem Łopackiej wobec tej sieci było nieludzkie traktowanie własnych pracowników. Film Sadowskiej opiera się właśnie na tym wątku korporacyjnych zależności, gdzie hierarchia władzy stanowi jednocześnie hierarchię przemocy. Jest to jednak coś ambitniejszego niż kino korporacyjne. Debiutująca reżyserka skupiła się bowiem również na ukazaniu złożonego portretu kobiety: jako pracowniczki, matki, kochanki, córki i przyjaciółki, która zamierza przeciwstawić się korporacji i przyznać się przed samą sobą, że popełniła wiele błędów, które musi jakoś naprawić.

Główną bohaterką filmu pt. „Dzień kobiet” jest Halina Radwan (w tej roli fenomenalna jak zawsze Katarzyna Kwiatkowska). Ta zmęczona życiem i brakiem perspektyw pracownica sieci dyskontów „Motylek” samotnie wychowuje kilkunastoletnią córkę Misię (Julia Czuraj), mieszkając z ciasnym mieszkaniu i borykając się na co dzień z nadopiekuńcza matką (Grażyna Barszczewska) oraz trudną sytuacją materialną. Któregoś dnia Halina odnosi sukces- dostaje awans w pracy oraz podwyżkę. Dzięki temu może zaciągnąć kredyt i przenieść się wraz z córką do większego lokum. Jednak w niedługim czasie okazuje się, że zgadzając się na awans, podpisała ona niejako pakt z diabłem. Staje się ona nowym „kapo” korporacyjnym, który dostosowując się do wymagań i ram „Motylka”, nieuczciwie traktuje swoich podwładnych , tracąc czystość sumienia i zaufanie własnych koleżanek. Wybiera lojalność wobec „Motylka”, działając w imię magicznego słowa na „p”, czyli „produktywności”. Jej szef i jednocześnie kochanek – Eryk Gąsiorowski (Eryk Lubos) stawia przed nią coraz to trudniejsze wyzwania. Kiedy Halina staje przed wyborem zwolnienia koleżanki, której mąż choruje na raka (w tej roli ujmująca autentyzmem – Dorota Kolak ) a pozbawieniem etatu przyjaciółki, która właśnie zaszła w upragnioną ciążę (Anita Jancia), kierowniczce „Motylka” w końcu spadają klapki z oczu. Nie tylko wycofuje się z wszelkich działań ukrytych pod magicznym słowem „produktywność”, ale także zamierza coś z tym zrobić.

Debiut Sadowskiej można określić mianem „kina z misją”. Obraz trzyma w napięciu, działa na emocje i dobrze oddaje złożone, trudne oraz niejednoznaczne relacje międzyludzkie. Pokazuje jak łatwo zabić w sobie odruch solidarności i sumienia, kiedy na drugiej szali stawia się szantaż ekonomiczny. Warto również zwrócić uwagę na wątek romansu Haliny z jej przełożonym, który zrodzony z potrzeby bliskości, potem przemienia się w pozbawiony uczuć i instrumentalny związek.

Słabymi punktami tego filmu jest kumulacja nieszczęść i komplikacji życiowych, spadających na głowę głównej bohaterki (m.in. śmierć matki, alkoholizm koleżanki, poronienie przyjaciółki, trup w sklepie). Tego rodzaju dramatyzacja graniczy bowiem z nadgorliwością reżyserki. Niektóre sceny z filmu są przerysowane czy wręcz komiczne, choć nie było to celem reżyserki (jak np. scena, w której Halina stoi w kuchni, a dookoła niej fruwają jednorazówki z „Motylka” czy ta w której uczestnicy szkolenia biegają w kółko, skandując magiczne słowo na „P”), ale całość fabuły w dobry i poruszający sposób ukazuje toksyczność korporacyjnych zależności. Być może film „Dzień kobiet” byłby lepszy, gdyby scenariuszem i reżyserią zająłby się ktoś inny.

Obejrzyj zwiastun filmu „Dzień kobiet”.